Huyesin Taspinar, Junior Coach bij YETS Foundation.

Toen ik werd geboren op 12 Maart 2008 zagen de dokters dat er iets mis was met mij, ze zagen dat ik aan een paar aandoeningen voldeed. De eerste 3 maanden van mijn leven bracht ik door in een couveuse bij het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Nog geen 2 jaar oud en aan allemaal operaties ondergaan, dan zit je daar dan, met een zakje die vast zit aan je darmen, gips aan je voeten en een ooglapje.

Op mijn 4e werd ik gestuurd naar een school voor kinderen met een lichamelijke beperking, Mytylschool De Brug in Rotterdam. Elke dag om 06:00 uur opstaan omdat om 07:15 uur in de ochtend je werd opgehaald door een busje met allemaal kinderen die je naar school brengt, om 15:15 uur weer opgehaald worden en hopen dat je met een beetje geluk nog voor 17:00 uur thuis kon zijn zodat je even kon ontspannen en nog even kon spelen, zo ging de cirkel wel rond en dat voor jaren.

Hoe ouder ik begon te worden hoe meer vragen ik in mijn hoofd kreeg over mijn leven, "Waarom ik, waarom heb ik wel een beperking en hij niet?", " Waarom kan ik dat niet en hij wel?", "Waarom ben ik zo geboren en waarom moet ik hiermee leven en hij niet?", "Waarom kan ik er niet zo normaal uitzien als hun en zie ik er zo belachelijk uit?". Ik had een heel slecht zelfbeeld en was super onzeker over mezelf, ik had 1000 vragen maar 0 antwoorden. Ik merkte dat ik anders was dan de kinderen op mijn school ondanks mijn aandoeningen, ik merkte dat ik anders dacht over dingen dan andere, ik merkte dat mijn mentale "ik" zich veel sneller ontwikkelde dan leeftijdsgenoten en dat al als 7 jarige kind in groep 4, maar wat het was wist ik nooit.

Toen ik in groep 8 zat begon mijn ontwikkeling pas echt, ik wist steeds meer wie ik echt was. In dat jaar zou ik naar de brugklas gaan en wilde heel graag naar een "normale school", maar helaas mocht dat niet, toen ik vroeg waarom was hun antwoord: "door je lichamelijke beperking gaat dat helaas niet lukken Huseyin". Ik snapte er helemaal niks van, het was toch MIJN keuze??, ik wist eigenlijk toen al dat ik veel meer kon dan bekend was, maar omdat jong was ging ik mee akkoord en ging naar Mytylschool de Brug vmbo/havo.

Eenmaal in de brugklas accepteerde ik maar dat ik nog steeds naar Speciaal Onderwijs moest, maar ondanks dat had ik een leuke tijd, ik had een leuke klas had veel vrienden en haalde goede cijfers. Toen ik in de 2e klas zat kwam steeds weer de vraag van: "hoor ik hier wel echt thuis?", ik voelde mij weer anders dan de andere en hoe langer ik op die school zat hoe langer ik mij gevangen voelde in mijn eigen krachten en talenten. Ik wist steeds meer en meer wat ik wou worden later maar omdat school mij steeds meer in de weg zat was ik er helemaal klaar mee, op een geven moment deed ik heel opstandig, ik vocht op school, spijbelde, maakte. ruzie met leraren, ik maakte nooit huiswerk, haalden onvoldoendes, sliep in lessen en deed vooral waar IK zin in had. In veel ogen wordt dit gedrag gezien als "probleem jongeren" of "onhandelbare kinderen", alleen had ik geen gedragsproblemen, het enige wat ik wou was gehoord worden en iemand die mij begreep. De docenten hadden geen idee hoe ze het moesten doen met mij.

Op een geven manier wist ik het niet meer, ik wist niet meer wat ik nog kon doen om uit die hel tijd uit te komen en gewoon m'n leven te lijden. Ik heb zoveel gesprekken gehad met school en echt letterlijk gesmeekt om naar een andere school te gaan, ik was het speciaal onderwijs helemaal zat en wou meer uitdagingen. Na maanden van gesprekken kwamen mijn ouders ook in de gesprekken terecht en toen hun erbij zaten zei de school: "Als je zo graag weg wilt, kies maar een school uit en we kijken wel wat er komt". Na die woorden voelde ik me eindelijk gehoord en ben gelijk gaan kijken naar scholen in mijn eigen buurt en omdat mijn zus op Lentiz | Geuzencollege heeft gezeten keken we of die school iets kon betekenen voor mij. Na een intake gesprek werd ik aangenomen op de school en zou ik weer in klas 2 terecht komen!

Ik was ontzettend blij dat ik EINDELIJK aan iets kon beginnen waar ik jaren van droomde, eindelijk naar Regulier Onderwijs!!. Toen ik mijn inmiddels oude school verliet, verliet ik de school met deze woorden: "Ik ga de eerste persoon zijn die kan zeggen dat hij van Speciaal Onderwijs naar Regulier Onderwijs is gegaan en de meest succesvolste en bekendste persoon gaat zijn die allemaal mensen gaat inspireren met zijn verhaal".

Toen ik bij Lentiz | Geuzencollege begon was alles nieuw voor mij, ik moest alles leren en vanaf toen merkte ik hoe erg ik achterliep op sociaal vlakte. Omdat ik me zo gevangen voelde voor jaren en werd tegen gedrongen tot het ontdekken naar mijn talenten moest ik het toen pas allemaal leren, omdat iedereen al die vaardigheden zich al hebben ontwikkeld en ik nog niet moest ik het in m'n eentje zien te ontwikkelen. Buiten dat moest ik ook nog mensen leren kennen en al mijn lessen volgen, het was pittig, enorm pittig, ik moest zoveel doen tegelijkertijd en vond het heel moeilijk nieuwe vrienden te maken omdat ik dat nooit had geleerd op Speciaal Onderwijs, ik wist letterlijk niet hoe je nieuwe vrienden moest maken doordat ik was opgegroeid met al die kinderen van m'n oude school en niks anders wist.

In die tijd kwam YETS Foundation op mijn pad, ze gaven een introductie en een basketbal training, als je het leuk vond kon je je aanmelden en zouden er een aantal leerlingen geselecteerd worden tot een echt Basketbal Team, ik kreeg een stemmetje in mijn hoofd die zei: "meld je aan Huseyin, er staat iets heel groots op je te wachten". Na een paar weken kreeg ik te horen dat ik werd geselecteerd, ik geloofde het niet, ik dacht van: "huh waarom ik, ik ben helemaal nieuw op deze school en niemand kent mij".

Hoe langer ik bij YETS Foundation zat hoe meer ik mezelf ontwikkelde, ik haalde steeds meer en meer mijn achterstand in. Het vrienden maken ging nog steeds heel slecht en vond het ontzettend eng, ik was letterlijk de enige die een lichamelijke beperking had tussen al die 300 leerlingen, ik vond het op een geven moment zo eng dat ik mezelf begon op te sluiten voor iedereen en uit bescherming van mezelf ook weg wilde bij YETS Foundation, maar mijn Basketbal Coach, Coach Shaylesh Jaggi hield mij tegen en weigerde mij het team te verlaten toen ik vroeg waarom zei hij deze woorden: "Huseyin, jij hebt iets wat niemand heeft en dat is namelijk een verhaal meegeven door wat jij hebt meegemaakt in jou leven, je hebt misschien wel lichamelijk iets maar dat betekent niet dat je niks kan worden in je leven".

Met die woorden van mijn Coach veranderde alles, toen dacht ik van: " ik heb eindelijk mijn plekje gevonden". Zo iemand als Coach Shaylesh Jaggi had ik nodig op mijn oude school, iemand die echt om je geeft, iemand die echt in jou gelooft, iemand die iets ziet in je dat nog wakker geschud moet worden en tot slot, iemand die onvoorwaardelijk daar is voor je.

Op een geven moment ging het steeds beter met mij, ik haalde eindelijk mijn achterstand in en durfde op nieuwe mensen af te stappen, er werdt letterlijk een nieuwe wereld geopend voor me. Een wereld vol keuzes, kansen, ontdekkingen en belevingen. Voor het eerst voelde ik me echt vrij, ik kon doen wat ik wou, voor het eerst had ik dat opgesloten gevoel niet meer en kon ik eindelijk verder gaan met het ontwikkelen van mijn toekomstige "ik".

En om die toekomstige "ik" nog meer te ontwikkelen loop ik sinds dit schooljaar stage bij YETS Foundation , namelijk bij Coach Peter Ottens. Ik leer super veel van hem. Coach Peter neemt me mee in zijn rol als directeur bij YETS Foundation. Hij neemt me mee als hij moet spreken voor mensen en vaak mag ik dan ook een stukje vertellen over mijn verhaal. en mijn ervaring bij YETS Foundation. Ik ga altijd in gesprek met de mensen en hun stellen mij altijd vragen over hoe ik zo makkelijk en goed ik kan praten op 16 jarige leeftijd en dan zeg ik altijd: "omdat ik zo werd tegen gehouden van mijn talenten merk ik nu wat ik allemaal pas kan en heb moeten inhalen, en ik hoop later andere jongeren te inspireren hard te werken voor hun dromen omdat ik jongeren die strijd niet wil laten hebben dat iemand zich zo laat voelen en er echt iemand moet zijn die onvoorwaardelijk daar is voor hen".

Ik ben ongelofelijk blij dat ik heb geluisterd naar dat stemmetje in mijn hoofd toen ik mij aanmelden bij YETS Foundation want zonder mijn Coach moest ik nog steeds al die achterstand inhalen en zou het echt pittig zijn geweest. Ik ben het Lentiz | Geuzencollege ook ontzettend dankbaar dat ze mij verwelkomde op hun school en alle steun die ik heb gekregen van alle docenten!

Mijn naam is Huseyin ik ben 16 jaar en ik ben van Speciaal naar Regulier onderwijs gekomen, ik zit inmiddels bijna in de 4e klas bij het Lentiz | Geuzencollege. Ik wil later een succesvolle Spreker zijn en aan de hele wereld laten zien dat ik een voorbeeld kan zijn voor veel jongeren. Ik zal me blijven ontwikkelen en op een dag kent iedereen mijn verhaal en hoop dat ik heel veel kan betekenen tussen slagen en falen bij jongeren, want falen is geen optie!

Huseyin.